စာရေးသူ

အားလုံးမြင်နိုင်ရန်
Poh Fang Chia

ဖိုးဖန်ချီယာ

ဖိုးဖန်ချီယာ (Poh Fang Chia)သည် ဘာသာစကားနှင့်ပတ်သက်သော အတတ်ပညာရှင်တစ်ဦး ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု အိပ်မက်ပင် မမက်ခဲ့ပါ။ သူမ အနှစ်သက်ဆုံးမှာ ဓာတုဗေဒပညာရပ် ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူမ၏ရည်မှန်းချက်ကို ပြောင်းလဲစေခဲ့သည်မှာ အသက်(၁၅)နှစ် အရွယ်၌သခင်ယေရှုကို ကယ်တင်ရှင်အဖြစ်ယုံကြည်လက်ခံခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး အသက်တာများကို ထိတွေ့ပြောင်းလဲစေမည့်စာအုပ်များ ဖန်တီးလိုကြောင်း သခင့်ထံဆက်ကပ်ခဲ့သည်။ ဆရာမသည် စင်္ကာပူနိုင်ငံရှိ Our Daily Bread Ministries ရုံး ၌ အင်္ဂလိပ်ဘာသာ အကြောင်းအရာတီထွင်မှု၏ ဒါရိုက်တာအဖြစ် သာမက တရုတ်ဘာသာ စာတည်းဖြတ်ခြင်းကို ပြန်လည်သုံးသပ်သည့် ကော်မတီ၏ အဖွဲ့ဝင်အနေနှင့်လည်း တာဝန် ထမ်းဆောင်နေပါသည်။ “ကျမ်းစာလေ့လာပြီး အတွေး အမြင်သစ်ကို ဖြစ်စေတဲ့ ကျမ်းပိုဒ်ကို ရှာရတာ၊ ကျွန်မစိတ်ထဲမှာ သိချင်တဲ့အဖြေကိုရှာရတာ၊ ဘဝပြဿနာရဲ့အဖြေရှာရတာ ပျော်တယ်။ သမ္မာကျမ်းရဲ့ လက်ရှိအနေ၌ သက်ဝင်လှုပ်ရှားမှုနှင့် ဘဝအသက်တာကို ပြောင်းလဲစေတဲ့ တန်ခိုးတော်ကို စာဖတ်သူတွေ တုံ့ပြန် ခံယူနိုင်ပါစေလို့ ဆုတောင်းပြီး စာရေးပါတယ်” ဟု ဆိုသည်။

စာမူ/ အကြောင်းအရာ များ ဖိုးဖန်ချီယာ

ပန္းတိုင္အေရာက္ ေျပးၾကစို႔

၂၀၁၆ ခုႏွစ္ ရီယို အိုလံပစ္ၿပိဳင္ပြဲ၏ မီတာ ၅၀၀၀ ေျပးပြဲတြင္ ယွဥ္ၿပိဳင္သူ အေျပးသမားႏွစ္ဦးကို ကမာၻမွအာ႐ံုစိုက္ စိတ္၀င္စားခဲ႔သည္။ နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံသူ နီကီ ဟမ္ဘလင္ႏွင္႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသူ အက္ဘီ ဒီ ဒက္ဂိုစတီႏိုတို႔သည္ မီတာ ၃၂၀၀ ခန္႔တြင္ တိုက္မိၿပီး လဲက်သြားခဲ႔ၾကသည္။ အက္ဘီသည္ လ်င္ျမန္စြာ ျပန္ထႏိုင္ခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ရပ္ၿပီးနီကီကို ကူညီခဲ႔သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္စေျပးၿပီး မၾကာမီ အက္ဘီ မွာ ေခ်ာ္လဲက်ျခင္းေၾကာင္႔ သူ၏ ညာဘက္ ေျခေထာက္တြင္ ဒဏ္ရာရသြားသျဖင့္ ဒယီးဒယိုင္ ျဖစ္လာသည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ သူ၏မိတ္ေဆြကို ပန္းတိုင္အထိေရာက္ေအာင္ေျပးရန္ အားေပးရမည့္ နီကီ့အလွည့္ ေရာက္လာသည္။ အက္ဘီ ပန္း၀င္လာေသာအခါ သူ႔ကို ဖက္ယမ္းရန္ နီကီ ေစာင္႔ေနသည္။ အလြန္လွပေသာ အျပန္အလွန္ ေဖးမမႈျမင္ကြင္းပါတကား။
ထိုျမင္ကြင္းက ကၽြန္မအတြက္ သမၼာက်မ္းစာထဲမွ က်မ္းခ်က္တစ္ပိုဒ္ကို…

ပထမေျခလွမ္း လွမ္းျခင္း

Tham Dashu သည္ သူ႔ဘ၀၌ တစ္ခုခုလိုေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ သို႔ႏွင္႔ သူ႔သမီး တတ္ေရာက္သည့္ ဘုရားေက်ာင္းသို႔ စတင္တက္ေရာက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔ သားအဖ ႏွစ္ဦးသည္ တစ္ခါမွ အတူတူ တြဲမသြားၾကေပ။ ယခင္က သမီးျဖစ္သူကို သူစိတ္ဒုကၡ ေပးခဲ႔သည့္အတြက္ သူတို႔ ႏွစ္ဦးၾကား အမုန္းပြားခဲ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Tham သည္ သီခ်င္းစဆိုသည့္ အခ်ိန္မွသာ ဘုရားေက်ာင္းထဲ လွ်ဳိ၀င္ လာၿပီး ၀တ္ျပဳစည္းေ၀းၿပီးသည္ႏွင္႔ ခ်က္ျခင္းျပန္သြားသည္။
အသင္းသားမ်ားက သူ႔ကို ဧ၀ံေဂလိသတင္းစကား ေ၀မွ်ေသာ္လည္း သခင္ေယ႐ႈကို ယံုၾကည္လက္ခံရန္ ဖိတ္ေခၚခ်က္ကို Tham က အျမဲလိုလိုပင္ သိမ္ေမြ႕စြာ ျငင္းဆို ခဲ႔သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္သည့္တိုင္ ဘုရားေက်ာင္းသို႔သူသြားျမဲသြားခဲ႔သည္။
တစ္ေန႔တြင္ Tham သည္ အျပင္းအထန္ နာမက်န္း ျဖစ္ေလရာ၊ သမီးက အားတင္းလ်က္ ဖခင္ထံ စာတစ္ေစာင္…

ထာ၀ရတည္ျမဲေသာအရာကား အဘယ္နည္း

မ်ားမၾကာမီက အခက္အခဲမ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႕ခဲ႔ရသည့္ ကၽြႏု္ပ္၏မိတ္ေဆြတစ္ဦးက “စာေမးပြဲ ေလးႀကိမ္ ေျဖဆိုခဲ႔ရတဲ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပန္ေျပာင္းဆင္ျခင္ၾကည့္ေတာ႔ ေျပာင္းလဲသြားတဲ႔အရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ … ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ တကယ္႔ကို ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ဘယ္အရာမွ မျမဲဘူး” ဟု ေရးသားခဲ႔သည္။
အခ်ိန္ ၂ ႏွစ္တာအတြင္း ကိစၥမ်ားစြာ ျဖစ္ပ်က္သြား ႏိုင္သည္။ အလုပ္ေျပာင္းျခင္း၊ မိတ္ေဆြသစ္ရ႐ွိျခင္း၊ ဖ်ားနာျခင္း၊ ေသျခင္းတရားႏွင္႔ ၾကံဳေတြ႕ရျခင္း စသည္ျဖင္႔ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစသည့္ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားက ကၽြႏု္ပ္တို႔ကို အလစ္ေခ်ာင္းလ်က္ ထုေထာင္းရန္ ေစာင္႔ေနသည္။ ၎ကို ကၽြႏု္ပ္တို႔အေနျဖင္႔ မသိႏိုင္၊ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ေတာ္မူေသာ ေကာင္းကင္ဘံု႐ွင္ အဘဘုရားသည္ ေျပာင္းလဲေတာ္မမူေၾကာင္း သိရျခင္းက အလြန္ ႏွစ္သိမ္႔သက္သာရာျဖစ္သည္။
ဆာလံဆရာက “ကိုယ္ေတာ္သည္ ေျပာင္းလဲေတာ္မမူပါ။ အသက္ေတာ္လည္း မကုန္ဆံုးရပါ”(ဆာ ၁၀၂း၂၇)ဟုဆိုသည္။ ဤသမၼာတရား၏ရည္ၫႊန္းခ်က္က…

သင္သည္ မေဆာက္ရ

ဒါ၀ိဒ္သည္ အစီအစဥ္မ်ား ေရးဆြဲကာ ပရိေဘာဂဒီဇိုင္းပံုကို ဆြဲသည္။ တန္ဆာပလာ ပစၥည္းမ်ားကို စုေဆာင္းသည္။ စီစဥ္စရာမ်ားအားလံုးကို အက်အန စီစဥ္သည္ (၅ ရာ ၂၈း၁၁-၁၉ ကို ၾကည့္ပါ)။ သို႔ေသာ္ ေယ႐ု႐ွလင္ၿမိဳ႕၌ ပထမဦးဆံုး တည္ေသာ ဗိမာန္ေတာ္ သည္ ဒါ၀ိဒ္၏ဗိမာန္ေတာ္ မဟုတ္ဘဲ၊ ေ႐ွာလမုန္၏ ဗိမာန္ေတာ္ဟု  ထင္ရွားခဲ့သည္။
ဘုရားသခင္က “သင္သည္ ငါေနစရာဘို႔ အိမ္ကို မေဆာက္ရ” (၅ ရာ ၁၇း၄)ဟု မိန္႔ၾကားထားသည္။ ဤသို႔ ဘုရားသခင္က သူ႔ကို မေဆာက္ခုိင္းေသာ္လည္း ဒါ၀ိဒ္၏ တံု႔ျပန္ပံုမွာ အတုယူစရာေကာင္းလွသည္။ သူသည္ သူကိုယ္တိုင္ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္အရာ၌ အာ႐ံုမစိုက္ဘဲ ဘုရားသခင္ လုပ္ေဆာင္မည့္အရာအေပၚ အာ႐ံုစိုက္သည္ (၅ ရာ ၁၇း၁၆-၂၅)။ ေက်းဇူးတင္ေသာ စိတ္သေဘာကို ေစာင့္ထိန္းသည္။ သူလုပ္ႏိုင္သမွ်ကို လုပ္ေဆာင္သည္။ ဗိမာန္ေတာ္ တည္ေဆာက္ရာ၌…

ၿပီးျပည့္စံုစြာ ခ်စ္ျခင္း

သမီးျဖစ္သူႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာျပႆနာကို ေျပာျပေနစဥ္ပင္ သူမ၏အသံမွာ တုန္ရင္
ေနသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္သမီး၏အေပါင္းအသင္းမ်ားက ဘာမွန္းမသိ၊ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ပူပန္ေနသည့္မိခင္မွာ သမီး၏ဖုန္းကို ျပန္သိမ္းကာ သမီးေနာက္  တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ့သည္။ သားအမိႏွစ္ဦး၏ဆက္ဆံေရးမွာ ဆိုး၀ါးေနရာမွ အဆိုးဆံုးအေျခအေနသို႔ ေရာက္ေတာ့မည့္ပံုေပၚေနသည္။
သမီးျဖစ္သူႏွင့္ ကၽြန္မစကားေျပာၾကည့္ရာ၊ သမီးကမိခင္ကို လြန္စြာခ်စ္ေသာ္လည္း မိခင္၏တင္းၾကပ္သည့္ ခ်စ္ျခင္းေအာက္တြင္ မြန္းၾကပ္ေနၿပီး လြတ္လပ္မႈကို ေတာင့္တေနေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။
မျပည့္စုံသည့္လူသားမ်ားျဖစ္သည့္ ကၽြန္မတို႔သည္ လူမႈဆက္ဆံေရးမ်ား၌ ႐ုန္းကန္ေနၾကရသည္။ မိဘျဖစ္ေစ၊ သားသမီးျဖစ္ေစ၊ အပ်ိဳလူပ်ိဳျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္ေစ  ခ်စ္ေမတၱာကို မွန္ကန္စြာ ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္ရန္၊ မွန္ကန္သည့္ အခ်ိန္တြင္ မွန္ကန္စြာ ေျပာႏိုင္လုပ္္ႏိုင္ရန္ အားထုတ္ၾကရ သည္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ရွင္သန္ၾကရသည္။
၁ ေကာ ၁၃ တြင္ ရွင္ေပါလုက ၿပီးျပည့္စံုေသာ ခ်စ္ေမတၱာသည္ မည္သည္ႏွင့္တူသည္ကို ေဖာ္ျပထားသည္။သူ၏ေဖာ္ျပခ်က္စံႏႈန္းက အလြန္ေကာင္းေသာ္လည္း ထိုေမတၱာကို…

ဘာမွ မလို

ခရီးေဆာင္အိတ္မပါဘဲ ခရီးသြားရန္ ေတြးၾကည့္လိုက္ပါ။ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ား၊ လဲစရာ အ၀တ္အစားမ်ား၊ ပိုက္ဆံ (သို႔) အေႂကြးႏွင့္ေစ်း၀ယ္ႏိုင္သည့္ ခရက္ဒစ္ကတ္မ်ား မပါ၊ မိုက္မဲၿပီး ထိတ္လန္႔စရာ မဟုတ္ေပဘူးလား။
သို႔ေသာ္ တပည့္ေတာ္ ၁၂ ပါးအား ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေဟာေျပာရန္ႏွင္႔ အနာၿငိမ္းေစရန္ သခင္ေယ႐ႈ ေစလႊတ္ခဲ႔စဥ္က အထက္ပါ အတိုင္း မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။ သခင္ေယ႐ႈက “သင္တုိ႔သည္ ေတာင္ေ၀းတစ္ခုမွတစ္ပါး လမ္းခရီးဖို႔ အဘယ္အရာကိုမွ် မယူၾကႏွင္႔။ လြယ္အိတ္ႏွင္႔ မုန္႔မွစ၍ ခါးပန္း၌ ေၾကးေငြကို မယူၾကႏွင္႔။ ေျခနင္းကို စီးၾကေလာ႔။ အက်ႌ ႏွစ္ထပ္ မဝတ္ ၾကႏွင္႔” ဟု မွာထားေတာ္မူ၏ (မာကု ၆း၈-၉)။
သို႔ေသာ္ျငားလည္း  သူျပန္တက္ႂကြၿပီးေနာက္တြင္ တပည့္ေတာ္မ်ား လုပ္ေဆာင္ရမည့္အမႈအရာမ်ားအတြက္ သခင္ျပင္ဆင္ရာ၌   ၎တို႔အား
“ယခုမူကား ေငြအိတ္႐ွိေသာသူသည္ ယူေစ။ လြယ္အိတ္႐ွိေသာသူသည္ ယူေစ။ ဓားမ႐ွိေသာသူသည္ အ၀တ္ကို…

ဘဝကို ႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိျခင္း

အေဖ့ စကားလံုးမ်ားက ရာဗီ႔ ရင္ကို နာက်င္စြာ ထိုးႏွက္သည္။ “မင္းဟာ တကယ္႔ကို အ႐ႈံးသမားပဲ။ မိသားစုကိုလည္း အ႐ွက္ရေစတဲ႔သူပဲ” စြမ္းရည္ထူးခၽြန္သည့္ သူ႔ေမြးခ်င္း ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ရာဗီ သည္ ဂုဏ္ယူစရာမရွိသူအျဖစ္ ႐ႈျမင္ခံရသည္။ သူသည္ အားကစားတြင္   ႀကိဳးစားခဲ႔ၿပီး ထူးခၽြန္ပါေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္ကို အ႐ံႈးသမားအျဖစ္သာ ခံစားရဆဲျဖစ္သည္။ “ငါဘာျဖစ္လာမွာလဲ။ ငါ တကယ္ပဲ လံုးဝကို အ႐ံႈးသမား ျဖစ္ေနသလား။ မနာက်င္ မခံစားရဘဲ အဲဒီဘဝကေန ႐ုန္းထြက္ႏိုင္မလား”ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ေမးခြန္း ထုတ္မိသည္။ ဤအေတြးမ်ားက သူ႔ကို ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ႔ ေသာ္လည္း သူဘယ္သူ႔ကိုမွ ရင္ဖြင္႔မေျပာခဲ႔ပါ။ ထိုသို႔ ရင္ဖြင့္သည့္အေလ့အထလည္း မရွိပါ။ “ကိုယ္႔ရဲ႕ အတြင္းစိတ္က နာက်င္မႈကို စိတ္ထဲမွာပဲထား၊ ၿပိဳလဲေနတဲ႔ ကိုယ္႔ဘဝကို ကိုယ္႔ဘာသာကုိယ္ပဲ ေတာင္႔ခံထား” ဟု သြန္သင္ခံခဲ႔ရျခင္းေၾကာင့္လည္း ပါသည္။
သို႔ႏွင့္…

မိတ္ေဆြေပးေသာ ဒဏ္ရာမ်ား

ခ်ားလ္စ္ လုိ၀ယ္ရီ သည္ ေက်ာေအာက္ပိုင္း နာက်င္မႈအေၾကာင္းကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းအား ညည္းညဴကာ ရင္ဖြင္႔သည္။ သူကို စာနာနားလည္ႏွစ္သိမ္႔ရန္ သူ ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔ေသာ္လည္း ႐ိုးသားပြင္႔လင္းစြာ ေ၀ဖန္ခ်က္ကိုသာ ရ႐ွိခဲ႔သည္။ သူ႔မိတ္ေဆြက ‘‘ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျပႆနာက ေက်ာနာေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အစာအိမ္က ျပႆနာပဲလို႔ ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အစာအိမ္က သိပ္ႀကီးလြန္းေနတဲ႔ အတြက္ အေနာက္ဘက္ကို တြန္းထုတ္ေနတာဘဲျဖစ္မွာ’’ ဟု  ေျပာခဲ႔သည္။
REV! မဂၢဇင္းတြင္ ခ်ားလ္စ္ က သူသည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လ်က္ စိတ္နာသြားရန္ ေသြးေဆာင္မႈကို ခံႏိုင္ရည္႐ွိခဲ႔ေၾကာင္း ေ၀မွ်ခဲ႔သည္။ သို႔ႏွင့္ သူ၀ိတ္ခ်လိုက္ရာ   ခါးနာသည့္ေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။ `ထင္႐ွားစြာ ဆံုးမျပစ္တင္ျခင္းသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ခ်စ္ျခင္းထက္သာ၍ ေကာင္း၏။ အေဆြခင္ပြန္း သည္ ဒဏ္ေပးေသာအခါ သစၥာေစာင္႔လ်က္ေပးေၾကာင္း´ ခ်ားလ္စ္  နားလည္ခဲ႔ရသည္ (သု ၂၇း၅-၆)။
မၾကာခဏဆိုသလို…

လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေသာေနရာ

ဂ်ပန္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္သည္္ အိမ္မွထြက္မသြားရဲသည့္ ေၾကာက္စိတ္ျပႆနာ ရွိသည္။ သူတစ္ပါးႏွင့္ မဆက္ဆံခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေန႔ဘက္တြင္ အိပ္ၿပီး ညဘက္တြင္ တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ တီဗြီၾကည့္ေနသည္။ သူသည္ ဟီကီကိုမိုရီ ေခၚ ေခတ္သစ္ရေသ့ တစ္ပါးျဖစ္လာသည္။ ျပႆနာက ေက်ာင္းတြင္ အဆင့္မေကာင္း၍ ေက်ာင္းမသြားျခင္းမွ
စသည္။ လူမႈအသိုင္းအ၀န္းႏွင့္ အေနေ၀းလာသည္ႏွင့္အမွ် လူမ်ားႏွင့္ အဆင္မေျပေတာ့ဟု  ပိုခံစားလာရသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္   သူငယ္ခ်င္း၊ မိသားစုမ်ားႏွင့္ အကုန္ အဆက္အသြယ္  ျဖတ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ က်ိဳးပဲ့ေၾကကြဲေန သူမ်ား ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ေျပလည္ အစျပဳ ဆက္ဆံႏိုင္ေအာင္ မစေပးသည့္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေသာ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ရွိ Ibasho ေခၚ  လူငယ္ကလပ္အဖြဲ႕သို႔ သြားေရာက္ျခင္းျဖင့္ သူ႔ကို ျပန္လည္ က်န္းမာလာေအာင္ ကူညီေပးခဲ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္တို႔၏အသင္းေတာ္ကို   Ibasho ကဲ့သို႔ ေနရာမ်ိဳး (သို႔) ထိုထက္ပိုအဓိပၸာယ္ရွိေသာေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ေတြးျမင္ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္  မည္သို႔ျဖစ္မည္နည္း။ ကၽြနု္ပ္တို႔သည္ က်ိဳးပဲ့ေၾကမြသူမ်ားအစုအေ၀း…

အာဟာရကယ္လိုရီတန္ဖိုးႏွင့္ ညီမွ်ပါသလား

ကၽြႏ္ုပ္ေနထိုင္ေသာ စကၤာပူႏိုင္ငံတြင္ လူႀကိဳက္မ်ားသည့္ ၾကက္ဥပလာတာကို ကၽြႏ္ုပ္ အလြန္ႀကိဳက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ၁၂၅ ေပါင္ (၅၇ ကီလိုဂရမ္)ရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္သည္   ကယ္လိုရီ ၂၄၀ ေလာင္ကၽြမ္းရန္ တစ္နာရီ ၅မိုင္ (၈ ကီလိုမီတာ)ႏႈန္းျဖင့္ မိနစ္ ၃၀ ၾကာေျပးရေၾကာင္း၊ ၎ကယ္လိုရီသည္   ၾကက္ဥပလာတာ တစ္ခ်ပ္ႏွင့္သာ ညီမွ်ေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ဖတ္ရသည့္အခါ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာ ေတြးစရာျဖစ္ခဲ့သည္။
အားကစားခန္းမတြင္ စတင္ေလ့က်င့္သည့္အခ်ိန္ မွစ၍ ထိုကိန္းဂဏန္းမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္အေလးထားစရာ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအစာက အာဟာရကယ္လိုရီ တန္ဖိုးႏွင့္ ညီမွ်သလားဟု မိမိကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိသည္။
အစားအစာစားသံုးမႈကို ေစာင့္ၾကည့္သတိျပဳျခင္းက ေကာင္းပါသည္။ ၎သည္ ပညာသတိရွိျခင္းျဖစ္သည္။  သို႔ေသာ္ သတင္းမီဒီယာၾကည့္႐ႈမႈကို သတိျပဳျခင္းက ပို၍အေရးႀကီးသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမင္ေတြ႕ၾကားရေသာအရာသည္ မိမိစိတ္အတြင္း ၾကာျမင့္စြာ ကိန္းေအာင္းေနၿပီး မိမိ၏ အျပဳအမူကို လႊမ္းမိုးႏိုင္သည္။  …